پلاسمای الکترولیتی (مایع)
یکی از روش های نوین مهندسی سطح برای فلزات سبک مانند آلومینیوم، منیزیم، تیتانیم و آلیاژهایشان اکسیداسیون پلاسمای الکترولیتی (PEO) می باشد که در طول چند سال گذشته در کشورهای صنعتی یه صورت گسترده مورد توجه قرار گرفته است. در این روش می توان انواع پوششها را بر روی فلزات آهنی و غیر آهنی با ایجاد محیط پلاسما در الکترولیت مایع ایجاد نمود. در طول این پروسه سطح فلزاتی مانند آلومینیوم، منیزیم، تیتانیوم و زیرکونیوم اکسید می گردد که این لایه اکسیدی یه وجود آمده، دارای خواص مطلوب از نظر سایش، خوردگی و .. می باشد. علاوه بر این می توان فرایندهای نیتروژن دهی و کربن دهی را با این روش روی سطح فولاد عملی کرد.
ساختار پوشش ایجاد شده روی سطح وابسته به شرایط عملیاتی فرایند می باشد. در اکثر موارد پوشش به صورت دندانه دار و مواج می باشد. می توان گفت یک لایه محافظت کننده بسیار نازک در حد چند نانومتر تا حداکثر 2 میکرومتر روی تمام سطوح PEO وجود دارد.
طی این روش، انرژی بسیار بالای تخلیه الکتریکی در حمامم الکترولیت مورد استفاده قرار می گیرد. در این فرایند، در جریان الکتریکی ثابت، ولتاژ اعمالی تا زمانی که رشد لایه الکترولیتی روی سطح خاتمه یابد و سطح عایق شکسته شود؛ یعنی مصادف با ایجاد ایجاد جرقه های ریز روی سطح، افزایش می یابد.
همان طور که گفته شد عامل اصلی برای رشد ترکیبات الکترولیت روی سطح و ایجاد لایه متراکم و چگال سرامیکی روی آن تخلیه الکتریکی می باشد. با وجود بهیود خواص مکانیکی سطح مثل: سختی، پوشش سطحی متخلخل دارد اما همین سطح متخلخل مقاومت در برابر خوردگی بسیار خوبی را در محیط های خورنده به معرض نمایش می گذارد.
فرایندهایی از قبیل: آندیک اسپارک دیپازیشن (ASD)، اکسیداسیون پلاسمای شیمیایی (PCO)، اکسیداسیون میکرو آرک (MAO) و اکسیداسیون پلاسمای آندی (PAO) از همین دسته هستند.